Niemand weet, niemand weet...

wat deze kleine prinses in petto heeft!

Een raadseltje wat deze kleine poppemie kan.

Binnenkort zien jullie er meer van.

En ondertussen...

een sprookje om jullie nieuwsgierigheid even te blussen.

Repelsteelje


Er was eens... een molenaar die zo trots was op zijn dochter,
dat hij tegen iedereen over haar opschepte.
Hij jokte zelfs dat ze stro kon spinnen, tot goud.
Dit kreeg de koning te horen.
"Dit wil ik zien", zei hij. "Sluit dit meisje op in een kamer met een spinnenwiel en stro."
Arme molenaarsdoachter. Huilend zat ze die nacht in de kamer. Opeens, als vanuit het niets, verscheen er een dwerg.
"Hopla!" zei hij. "Kan ik je helpen arm kind?"
"Ach dwerg", zei het meisje, "kan jij misschien goud spinnen uit stro?"
" Dat kan ik", zegt de dwerg. "Maar wat krijg ik ervoor?"
"Mijn gouden ketting", zei het meisje. "Oke!"' zei de dwerg en hij begon te spinnen.
Weldra lag de kamer vol met fonkelend gesponnen goud. Het meisje huppelde van vreugde. Het was gelukt! Het zien van zoveel goud maakte de koning hebberig. Daarom sloot hij het meisje weer op, met nog meer stro. Ook deze nacht verscheen de dwerg. In ruil voor haar diamanten ring spon hij het stro tot goud.
De volgende dag was de koning nóg niet tevreden. Hij beval Estella nóg een keer een lading stro
tot goud te spinnen. Na deze laatste keer zou ze met de koning mogen trouwen! Ook die nacht verscheen de dwerg. Maar het arme meisje had niets meer om hem te geven!
"In dat geval... peinsde de dwerg, "wil ik straks het liefste dat je bezit."
Estella dacht na. Zo'n vaart zou het wel niet lopen.
"Goed!" zei ze. En de dwerg ging spinnen. Toen was de koning gelukkig zo tevreden dat ze direct gingen trouwen. Binnen een jaar werd het eerste kindje geboren. Het was een meisje. Ze noemden haar Goudia.
Op een dag verscheen de dwerg weer.
"Hopla!" zei hij. "Geef mij je kindje, want dat is het liefste dat je bezit!"
"Nee!" gilde Estella. Niet mijn kindje!" Huilend wierp ze zich op de grond.
"Hmmm", bromde de dwerg. "Als je mijn naam raadt mag je je kindje houden."
Radeloos begon Estella namen op te noemen. "Is het Joost misschien ? Of Constantijn? Pieter? Of Roemer? Oh nee! Karel?"
"Je hebt nog één dag!" zei de dwerg. En plof! Plotseling was hij verdwenen. Die dag zocht een lakei in het bos naar bramen. De zon scheen, de vogels zongen... Plots zag hij een grappig huisje in het bos. Hé! Hoorde hij daar iemand zingen? Nieuwsgierig kwam de lakei dichterbij. Toen zag hij een mannetje dat danste en sprong. Hij zong: "Niemand weet, niemand weet dat ik Repelsteeltje heet! Niemand weet, niemand weet..."
De lakei haalde zijn schouders op. Nou èn. Toch besloot hij het de koningin te vertellen.
"Repelsteeltje?" zei Estella. "Hij heet Repelsteeltje! Man, je bent geweldig!" En ze zoende de man op beide wangen. Toen liet ze Repelsteeltje naar het kasteel komen. Verbaasd keek hij haar aan.
"Jij heet Repelsteeltje!" zegt Estella. De dwerg was even stil. Topen werd hij zó kwaad, dat hij voor haar ogen ontplofte van woede. Estella, de koning en hun dochtertje leefden nog lang en gelukkig...