Stoffen beestjes of beestige stofjes

In een dichtbij verleden, toen ik nog geen blogger was, had de creativiteitsmicrobe me al te pakken.

Nadat het label POPPIE was geboren en ik de naaimachine van ons naaimama gevonden had, heb ik een aantal stoffen beestjes ter wereld geholpen.

En ja, geholpen, daar mijn naaikennis toen zo beperkt was dat naaimama het stikwerk voor zich heeft genomen. (niet dat mijn naaikennis heden ten dagen al uitgebreider is dan toen, maar nu durf ik er gewoon aan te beginnen en ben ik niet meer zo bang van die snelle naald :-)

Met een beetje handigheid kan men zo een beestje baren.

Hoe doe je dit?

1. 
   
   teken een leuk beest op karton (enkel de omtrek heb je nodig)
2. 
   
   leg 2 leuke stofjes met de goede kant tegen elkaar
3. 
   
   teken op de "slechte" kant van de twee stofjes je beest over
4. 
   
   stik over de getekende lijn en laat een stukje open
5. 
   
   vergeet niet een lintje of je label aan de binnenkant vast te spelden en erover te stikken
6. 
   
   knip overtollig stof weg
7. 
   
   trek je beestje buitenstebinnen
8. 
   
   vul je beest met hobbyvulling
9. 
   
   naai de opening toe

and another little beastie is born. Succes ermee.

Oh ja, deze maaksels maken deel uit van een groter project waar ik jullie binnenkort wel iets over ga vertellen.

En de singer tovert...

Tweede project voor mijn naaimachientje... en tis toch wel gelukt zeker! Al zeg ik het zelf. Maar is zelfkennis niet het begin van alle wijsheid?

Soit, overal zag ik van die leuke feestslingers en het leek me gemakkelijk genoeg om mezelf en mijn singer er aan te wagen. Vooral van de singer had ik hoge verwachtingen :)

Zo deed ik het:

Men neme 1 'kringloopwinkelbommanachtkleed', polkadotjesstof en zo vroeg ik het aan de winkeljuffrouw een 'bieslint' (geen idee hoe het eigenlijk heet, maar ik kreeg wat ik hebben moest).

En de nodige gereedschappen: een schaar, een driehoek op karton, pen, strijkplank, strijkijzer, speldjes en niet te vergeten een tovermachine (mijn singerke dus).

En men beginne:

1. verknip het bommanachtkleed

2. teken de driehoekjes op de stofjes

3. leg de stofjes met de goeie kant tegen elkaar

4. stik ze tesamen over de met pen getekende driehoek op het stof

let wel: laat een opening vanboven om ze buitenstebinnen te trekken

5. knip overig stof langs de rand weg

6. trek ze met behulp van een pen buitenstebinnen

en nu komt het groot gerief

7. strijk de vlagjes en speld ze tussen het 'bieslint'

8. hocus pokus pas, de singer stikt ze allemaal aan elkaar en...... tadaaaaaa.... mijn allereerste feestlint

Jan de groenteman!

Een verjaardag op komst, de neefjes krijgen een winkeltje. (Leuk, leuk betekent ook weer een feestje.)

Aan de familieleden werd gevraagd de winkel te pimpen!

Natuurlijk kan ik nu niet meer afkomen met een plastieken banaan of papieren centjes.

Neen, het zou iets zelfgemaakt doch niet te geknutseld moeten worden.

Na het pijnigen van de hersenmassa en het herhaaldelijk zagen bij de verloofde heb ik dit uit mijn mouw geschud.

Met dank aan naaimama voor de professionele hulp bij het maken van het schortje, het zigzaggen van het appeltje en de uitleg bij de lockmachine.

 En wat is het?

een mandje met koeken, kersensap van het huismerk van het winkeltje van de neefjes :)

een kratje melk

en een gepersonaliseerde schort voor de groenteman.

oh ja, het feestje is morgen pas... dus ssssssssssssttt,

nog niks aan de neefjes verklappen!

Zeg niet zomaar tas...

Deze tas maakte ik vorige week nog op de naaimachine van mijn naaimama.
Hier het verslagje:
Na het uitpluizen van Eloleo's blog vond ik een tutorial eenvoudig genoeg om het naaien nog eens te wagen.

Ik zou een tas maken.

Stap 1: stofje kiezen. Dat kan ik :)

Stap 2: knippen. Dat dacht ik dat ik kon. Blijkbaar is het toch van groot belang recht te knippen :s

Hm... geduld,waar ben je?

Stap 3: beetje plooien en beetje strijken. En daar kwam stap 2 het dan simpelweg verknoeien. Als je niet      

recht knipt, kan je ook niet recht plooien en dus ook niet recht strijken.

Dan maar meten en spelden en nog eens meten en spelden, en het dan maar goed vinden :)

Stap 3: naaien, stikken, aan-elkaar-maken... maar daar ontbreekt dan doodleuk die naaimachine.

Stap 4: morgen naar naaimama

drie dagen later...

vervolg stap 3: dus naaien en stikken, tijdslimiet van 1 uur overschreden, maar dan toch uiteindelijk dit resultaat

 

Nu kan ik in stijl naar de GB gaan...

De eerste keer!

Vandaag mijn "nieuwe" naaimachine uitgetest. Natuurlijk wil ik dan dat dat ding meteen doet wat ik zeg, of wat ik naai.

Eerst beetje uitproberen, oude t-shirt van de verloofde moest eraan geloven, want ik had geen lapje waar ik op kon proberen. Al mijn stofjes vind ik daar natuurlijk te mooi voor. Dus t-shirt verknipt, handleiding diagonaal doorgelezen, en begonnen. En ik moet zeggen, het ging niet slecht.

Totdat het zo goed ging en ik overmoedig werd en 'De zigzagsteek' ging proberen. Machine blokkeert en zowaar de naald  breekt in twee (ja 2, lees hierbeneden) stukken.

 Hm... niet goed want ik moest en zou vandaag nog iets naaien. Gelukkig nog een reserve-naaldje in het oude doosje gevonden. Ok, naald installeren, dat kan niet moeilijk zijn. Maar OOoh nee, laat ik die naald toch niet in dat hele ijzeren machinerie-gedoe vallen. Ok, dan maar demonteren, dat kan ik ook nog. Neen, toch niet! Dan maar het  ijzeren geval onderste boven houden en hopen dat de naald eruit valt. Na 5 min proberen, een pauze en een stijve arm, naaldje (en nog een ander stukje naald, niet van mij) eindelijk eruit gevallen... oef, en naaien is voor vrouwen?

Geen zigzag-steek meer voor vandaag, gewoon beginnen.

Project: een bavet! Idee gepikt bij MiekKs blog. De allergemakkelijkste versie gekozen natuurlijk.

En zie hier beneden het resultaat.

Toch een aantal bemerkingen...

* Knoeien kindjes zo weinig of zijn bavetjes zo klein. Dit is de prematuren versie denk ik.

* Nota aan mezelf : gat toenaaien vraagt geduld!

* Is een kindernekje echt zo klein? Tweede bavet met lintjes, om op save te spelen.

* in close up nog ver van schoon, maar ik ben zo fier en ze zijn echt schoon van ver :)

En dan nu...mijn allereerste naaimachien!

Dames, komt dat zien, komt dat zien.

Wat ben ik fier om dit "stikbeesje" te laten tonen en dan nog te vermelden dat ik sinds heden de trotse eigenaar ben. (Wat een naaimachine al niet met je doet).

Het is een Singer (jawel) type 702 van het immer duurzame grootmoederstype met handleidingboekje erbij. Wat niet onbelangrijk is aangezien het hier gaat om een ik-naai-pas-jongedame. Dus authentiek leesvoer van de jaren 50 is voorhanden. 

Op het internet gevonden, gebeld, de auto in en gaan halen.

Ging alles maar zo gemakkelijk.

Met een woordje dank aan "de bomma van Meeuwen", haar dochter en kleindochter. Ik ga mijn best doen om deze prachtige naaimachine alle eer aan te doen.

En dan ben ik benieuwd wat dit toestel allemaal voor mij gaat toveren...en dan bedoel ik vooral de naaimachine, niet het blonde ongeduld erachter :-).

En dan moet u mij nu excuseren, want ik ga mijn allernieuwste aanwinst uitproberen.

Voor de lens: schatjes van pattatjes...

Een aantal maanden geleden vroeg een collega een fotoshoot van haar stoere zoontje ( +-3j) 
en guitige nichtje (+-15 mnd), tesamen weliswaar.

Na wat opzoekwerk over het fotograferen van kleine koters, kwam ik tot de ontdekking dat zo een shoot maximaal 20 tot 30 minuten mag duren, daarna vergroot het risico op waterlanders, boze blikken en stampvoetende kids aanzienlijk . Hm...dus een half uur lang moesten die kleine deugenieten mij en mijn lens supergeweldig vinden.

De uitzondering bevestigt de regel. Met dank aan de glimlach-opwekende, hardwerkende en "ik-pak-je-pijntje-weg-en-nu-weer-lachen" mama's achter mezelf en het fototoestel kwamen we tot een uitzonderlijk resultaat. Bijna 3 uur later gaven die schatjes van pattatjes deze leuke beelden, te snoezig om ze jullie niet te tonen...

En wie durft er nu nog zeggen dat kleintjes na 30 minuten moeilijk doen ?

Stofjes, lapjes, katoentjes...

...en al die leuke textiel waar je vingers van gaan kriebelen en zelfs je naaimama zich afvraagt wat je er toch allemaal mee gaat aanvangen.

Ik heb zowaar een stoffenparadijs gevonden met 100den (zoveel leek het toch) betaalbare, ongelofelijk leuke stofjes.

Van retro naar ruitjes, van kersjes naar appeltjes, van bloemetjes naar nog andere bloemetjes.

Omdat ik nog maar pas een naaimeisje ben geworden, is de zoektocht naar leuke stofjes begonnen.

De lokale (dure) mercerie al uitgepluisd, de kringloopwinkel al geplunderd met matig resultaat, maar dan nu gevonden en op de to-do lijst met grote drukletters de stoffenwinkel in Hasselt: http://www.maisondoree.be/

Blijkbaar bekend over heel het land met 9 winkels, maar voor mij een openbaring.

En dan nu het schokkende nieuws: ik was daar, heb mijn ogen uitgekeken en niets, maar dan ook niets gekocht. Tot groot plezier van de verloofde.

De buit van die winkelnamiddag bedroeg al een paar trouwschoenen,

(voor de vrijgezellenregelende vriendinnetjes :

neen, nog geen zenuwen, 26 juni is nog veeeeeeeer weg)

en een bikini voor de huwelijksreis, en ja die komt nu toch al een heeeeeeeel stuk dichter.

Wat kijk ik daar naar uit, om na 3 jaar nog eens op Zaventem te staan en echt naar warmere oorden te vertekken.

Maar om dan even terug te keren naar de moraal van dit verhaal:

Stofjes, lapjes en katoentjes, ik ben jullie niet vergeten, ik kom gauw weer terug.

Naaimama's kunnen overtuigend zijn.

De verloofde mag zich toch gelukkig prijzen...toch weer voor even :-)

Mag ik jullie voorstellen...MILA!

Ik maakte haar al een aantal maanden geleden. En nu ik de stap naar de blogwereld heb gemaakt, kan ik haar aan jullie tonen. Mila is een blonde eigenzinnige pop, die het niet leuk vindt om fotomodel te spelen. Dus kan ze niets beters verzinnen dan steeds om te vallen net voor de foto getrokken wordt. Gelukkig heb ik toch oh zo veel geduld... euhm niet dus. 

Ze is 31,5 cm groot en vederlicht. Of toch net iets zwaarder. Ze wordt in rondjes gehaakt en ledematen worden, als alle onderdelen klaar zijn,aan elkaar genaaid. Haar blonde lokken worden (in een te arbeidsintensief proces, achteraf gezien)op het hoofdje geborduurd. Een brocheke kreeg ze uit medelijden na een week haarloos in de haakmand te hebben gelegen. Ze heeft veiligheidsoogjes en kan in de wasmachine,al heb ik dat nog niet uitgeprobeerd.

Ze draagt een armbandje van houten kralen.

En als je heel goed kijkt zie je dat ze een wit onderbroekje aanheeft.

Of toch niet, maar dat moeten jullie dan maar geloven.

 

 

Ben benieuwd wat jullie van haar vinden.

oh ja, en over die naam...als je nog geen kindjes hebt mag je je uitleven met het

zoeken van poppennamen,toch?

Het eerste "naaimaaksel".

Met trots stel ik jullie mijn eerste maaksel voor! Voor het eerst achter en in de naaimachine gekropen,want het draadje ging steeds uit de naald. En het eerste fleece-dekentje aan de hand van POPPIE is een feit. Met wat privéles van mijn doorgewinterde naaistermama heb ik na "amper" een hele namiddag dit werkstuk kunnen fabriceren. Ik noem het "de visdeken". Gelieve niet in close up te kijken,want helaas zijn de kinderziekten net zoals in mijn blog nog mateloos aanwezig. Een woordje van dank gaat uit naar Vixilady voor de info (hoe maak ik een fleece-dekentje) en het glamoureuze idee om een blog te beginnen. En dan nu de reacties... wat vinden jullie ervan?

Over de "oh's" en "ja,mooi's".

Als 1000den van jullie dit met gemak tussen de soep, was, plas en pattatten kunnen doen, moet ik er toch ook iets van kunnen maken. Ondanks de blonde haarkleur en het bijna niet te beschrijven weinige geduld ga ik mij aan de blogwereld wagen. De reden is niet zozeer om te kletsen of te vertellen maar om het feit dat de verloofde en menig andere enkel kunnen reageren met een anti-enthousiaste "oh" of een te ongeînteresseerde "ja, mooi" op mijn creatieve wondertjes. En dan niet te vermelden dat de verloofde dan eigenlijk nog durft de goal van de voetbalmatch gezien te hebben. Om de zoveel tijd moet ik een beetje creatief zijn geweest, anders begint het te hard te kriebelen. Maar met een bouw en een trouw onderweg is dat vaak niet zo simpel. Als het me dan toch lukt om van een probeersel een maaksel te maken, moet iedereen dat ook een beetje geweldig vinden. In tegenstelling tot de verloofde vond ik een heel aantal blogs met ook, al dan niet blonde, creatievelingen die waarschijnlijk de "oh's" en "ja,mooi's" bewaren voor voetbal en zo,net als ik... Dus aan alle blonde en andere haarkleurige creatievelingen... hier komen mijn knuffels, haaksels en maaksels.